Het is geen makkelijk schilderij. Een groot voedzaam sappig krachtig bol stuk fruit. Een appel als het begin. Het oerei, de baby. De mensheid in staat van nascendi. U ziet de appel niet, ja dat kan. Moet u de appel zoeken ? Eh nee. Het is geen realistisch schilderij. De appel draagt de vrucht in zich voor het volgend leven. Poe heftig, maar ja het is januari in mijn hoofd. Bij Sneeuwwitje luidt de appel van de boze stiefmoeder het einde in, waarna de prinselijke kus er het leven weer inblaast. De cyclus van dood en leven. Het schilderij is letterlijk zwaar van de dikke lagen verf. Het verfding is net af en we zijn er fier op. De moeder van Josie is negentig en kampt met een beginnende dementie. Haar ogen en oren zijn slecht. Het korte termijn geheugen bevat gauw hiaten. De achterdocht ligt op de loer. “Wie heeft mijn blouse meegenomen.” Het besef dat haar hersens niet goed meer werken. “Ik weet niet meer wat ik vanmiddag gegeten heb.” Ze verliest de controle over haar eigen leven. Jaja ik weet het, we hebben allemaal geen controle over het leven. Dit gaat over kleine zaken. De zeggenschap over wat eet ik, wat drink ik, wanneer ga ik douchen.  Bovendien neemt de doodwens en de angst voor de dood gelijkelijk toe. Heel verwarrend allemaal. De prachtige appel verschrompelt. Daar rinkelt de deurbel, Benji blaft. Lotte met de beide kleinkinderen. Kleine Gus en nog kleinere Julie. De appel draagt de vrucht van de volgende generatie. 

Dank voor het lezen enne heb een fijne dag.

Jo